Ekzekutimi i ish drejtuesit të policisë së Vlorës, Artan Cuku, ashtu si dhe ai i  bankierit Artan Santo, por dhe krime të tjera të ngjashme risjellin në vëmendje vështirësinë dhe ndoshta pamundësinë e zbardhjes së  ngjarjeve të tilla.

 

Variabëlit të përhershëm të arsyes së moszbardhjes së krimeve të tilla i shtohet gjithnjë e më shumë variabli i “amatorizmit” të policisë që heton ngjarje të tilla.

 

Policia gjithnjë ka paraqitur si faktor me ndikim informacionin e pakët që ajo ka në dorë, duke mos e vënë theksin tek mënyra se si kryhen këto hetime dhe duke mos e përmirësuar këtë gjendje, përkundrazi.

 

Edhe rastet e ngjarjeve të zbardhura apo rastet kur autorë veprash të tilla janë kapur, janë më së shumti rastësisht apo arrestime rutinë që zbulojnë një ngjarje të madhe. Sëmundja  kronike, gërryese e hetimeve të policisë është mania, përpjekja e pandalshme e saj për të “ndotur” vendngjarjen.

 

E njëjta gjë ndodhi edhe me rastin e vrasjes së komisarit Artan Cuku. Nga niveli bazë i policisë e deri te inspektorë, kryeinspektorë, shefa rajonesh, shefa qarkullimi, shefa shefash dhe shefa nënshefash, drejtorë dhe drejtorë drejtorësh, mësyjnë në vendngjarje në një kohë që atje kërkohet vetëm një grup ekspertësh kriminalistë seriozë dhe një shirit perimetri i cili mungon në çdo vendngjarje.

 

Madje, dhe kur vendoset shiriti, kjo nuk pengon që shefat ta kapërcejnë dhe të pinë cigare brenda perimetrit.  Të gjitha këto në një kohë që marrja e provave ne skenën e krimit është një proces i pazëvendësueshëm dhe i pakthyeshëm.  Nuk kuptohet në është zelli për të dëshmuar “ndershmërinë apo punëtorinë e lartë”  apo ndërtimi i një zinxhiri të tillë rrënues hetimesh për të patur mundësi të ndikosh më shumë në hetim në mënyrën që do.

 

Principi i Shkembimit te Lokardit se “…në një skenë krimi të caktuar, autori  do të sjellë dicka nga vetja në skenë, dhe do të marrë me vete dicka, në momentin qe ai largohet nga skena e krimit” nuk ekziston. Në vendngjarjet kriminale të Shqipërisë autori nuk lë asgjë sepse ndihmohet nga “ndotësit” të cilët duan të jenë të gjithë pjesë e skenës disa edhe pa dëshirë, por forca e zakonit. Për të mos përmendur metodat që përdoren në vende të zhvilluara “Forensics Psychologists” ku vetëm nëpërmjet vëzhgimit të skenës së krimit arrihet të krijohet një profil i vrasësit dhe mënyrës se si është kryer ekzekutimi.

 

Diçka tjetër që të bën përshtypje edhe me gjithë mangësitë dhe mënyrën se si rindërtohen  ngjarje të tilla në Shqipëri, është se askush nuk mendon se çfarë duhet bërë për të arrestuar autorin. Askush nuk mendon si “ai”, vrasësi me pagesë, cilën rrugë do përzgjedhë për tu larguar, a mos do ishte më mirë të qëndrosh pranë vendngjarjes apo të fshihesh larg saj, do lëvizë me hap apo do largohet me vrap. Por jo, të gjithë duan të bëjnë hetuesin, ekspertin, prokurorin sepse mbase kështu dalin më mirë dhe nëpër ekrane televizive.

 

Një punë e profilit kriminal i takon hetueseve, por, a mos do ishte më mirë që fillimisht mos të rendnim të gjithë drejt vendngjarjes, por logjika e thjeshtë të na çonte diku tjetër? Cilat ishin rrugët që të largojnë nga skena e krimit? A mos duhej të vëzhgoheshin nga efektivë civilë në një kohë që më qindra të tillë angazhohen në protesta? Këtë se kam kuptuar asnjëherë. Se si operacionalet e policisë duhet të jenë me list- prezencë me kamera në duar për të vëzhguar e regjistruar protestuesit. Për çfarë shërben kjo?

 

E mes dhjetra e qindra problemeve për zbardhjen e ngjarjeve të tilla, për vrasësit me pagesë funksionon shumë thjesht. Ata nuk e njohin viktimën e tyre, dinë emrin dhe banesën por për policinë është krejt e kundërta. U duhet të mësojë dhe për porositësit. Deri te kjo kategori nuk kanë arritur asnjëherë.

 

Praktikisht, kemi një polici popullore, ose, e thënë ndryshe, çdo qytetar i thjeshtë po të merrte një rol në polici do të sillej siç  sillen oficerët “profesionistë” dhe shefat së bashku me shefat e shefave profesionistë të policisë.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *