Prej javësh, presidenti Joe Biden dhe zyrtarët e tij të lartë kanë humbur durimin me mënyrën se si Izraeli po lufton në Gaza.
Lexo edhe :
Related Posts
Ata kanë përdorur një gjuhë gjithnjë e më të ashpër për të përcjellë pakënaqësinë e tyre te Izraeli dhe në botën e gjerë.
Vendimi për të lejuar rezolutën e fundit të armëpushimit përmes Këshillit të Sigurimit tregon se Presidenti Biden ka vendosur se fjalët e forta nuk mjaftojnë.
Heqja e mbrojtjes diplomatike ndaj sjelljës së Izraelit në luftë është një hap i rëndësishëm.
Ajo tregon thellësinë e përçarjes që është hapur midis Shtëpisë së Bardhë dhe kryeministrit të Izraelit, Benjamin Netanyahu.
Kryeministri Netanyahu u përgjigj me një gjuhë të ashpër drejtuar aleatit më të rëndësishëm të Izraelit.
Ai dënoi vendimin e SHBA për të mos përdorur veton e saj, duke thënë se kishte dëmtuar përpjekjet e luftës dhe përpjekjet për të liruar pengjet e marra nga Hamasi më 7 tetor të vitit të kaluar.
Joe Biden dhe zyrtarët e tij të lartë mund t’i cilësojnë ato vërejtje nën titullin e mosmirënjohjes ekstreme.
Presidenti është thellësisht i lidhur me Izraelin, e quan veten sionist dhe i ka ofruar popullit izraelit mbështetje emocionale si dhe të gjithë ndihmën ushtarake dhe diplomatike që i nevojitet shtetit të tyre që nga 7 tetori i vitit të kaluar.
Ai dëshiron lirinë për pengjet si dhe shkatërrimin e Hamasit si forcë ushtarake. Por Biden dëshiron që Izraeli ta bëjë këtë, siç e tha ai, “mënyrën e duhur”.
Në ato javët e para shkatërruese të luftës, Presidenti Biden paralajmëroi Izraelin që të mos verbohej nga zemërimi, siç kishte bërë Amerika pas sulmeve të Al-Kaedës më 11 shtator 2001.
Presidenti amerikan udhëtoi në Izrael, ngushëlloi familjet e viktimave të sulmeve të Hamasit dhe madje përqafoi zotin Netanyahu, me të cilin nuk ka pasur kurrë një marrëdhënie të thjeshtë.
Presidenti Biden dhe sekretari i tij i shtetit, Antony Blinken, i cili ka vizituar Izraelin gjashtë herë që nga 7 tetori, i kanë thënë vazhdimisht Izraelit të respektojë ligjin ndërkombëtar humanitar, i cili përfshin një detyrim për të mbrojtur civilët.
Në fillim të luftës, ndërsa ato paralajmërimet e para amerikane po përgatiteshin, kryeministri Netanyahu u premtoi izraelitëve atë që ai e quajti një “hakmarrje të fuqishme”.
Që atëherë, më shumë se 30,000 palestinezë, kryesisht civilë, janë vrarë me armë të siguruara kryesisht nga SHBA.
Me Gazën në gërmadha, zinë e bukës për civilët palestinezë dhe perspektivën e shumë vdekjeve të tjera në një ofensivë izraelite në Rafah në Gazën jugore, presidentit Biden duket se është mjaftuar duke injoruar këshillat e tij.
Izraeli pretendon se gjithmonë respekton ligjet e luftës dhe mohon se bllokon ndihmën humanitare për popullin e Gazës.
Por provat janë grumbulluar se izraelitët nuk po thonë të vërtetën, me fëmijë që vdesin nga uria disa kilometra larg dyqaneve të bollshme ushqimore në Izrael dhe Egjipt.
Amerikanët dhe pjesa tjetër e botës mund të shohin provat e paraqitura nga OKB-ja dhe agjencitë e ndihmës se Gaza është në prag të urisë.
Ushtria amerikane po hedh ndihmat nga ajri dhe po sjell një dok të përkohshëm përtej Atlantikut në mënyrë që furnizimet të mund të vijnë në Gaza nga deti, ndërsa Izraeli lejon vetëm sasi të vogla përmes portit të Ashdod, një terminal modern kontejnerësh vetëm gjysmë ore me makinë në veri të Gazës.
Vendimi për të mos vënë veton ndaj rezolutës së armëpushimit të Ramazanit është gjithashtu një përpjekje e amerikanëve për të zmbrapsur akuzat se ata kanë mundësuar veprimet e Izraelit.
Ajo vjen pasi kryeministri Netanyahu ka hedhur poshtë, me forcë, planet e administratës së Bidenit për të gjetur një rrugëdalje nga kriza më e keqe në Lindjen e Mesme në dekada.
Amerikanët po përpiqen të tregojnë se mosndëshkimi i Izraelit nga presioni ndërkombëtar ka kufij.
Rezolutat e Këshillit të Sigurimit zakonisht konsiderohen se kanë fuqinë e ligjit ndërkombëtar. Izraeli duhet të vendosë tani nëse do ta respektojë rezolutën, e cila është mirëpritur nga Hamasi si dhe përfaqësuesi palestinez në OKB.
Qeveria e koalicionit të Netanyahut mbahet në mbështetjen e ekstremistëve ultranacionalistë hebrenj.
Ata do ta nxisin atë të injorojë rezolutën. Nëse e bën këtë, SHBA-të do të duhet të përgjigjen.
Nëse nuk mjaftojnë më shumë fjalë, leva më e madhe në dispozicion të Presidentit Biden kontrollon urën ajrore të furnizimeve me armë për Izraelin, dhjetëra fluturime me avionë të mëdhenj transportues që sjellin municionet që Izraeli ka përdorur në luftë, si dhe ato që do t’i duheshin nëse vazhdon me planin e tij për të zgjeruar luftën tokësore deri në Rafah.
Aleanca SHBA-Izrael është e thellë – në vitin 1948 Presidenti Harry Truman njohu pavarësinë e Izraelit 11 minuta pasi ishte shpallur – por nganjëherë është jofunksionale.
Krizat ndodhin kur Izraeli sfidon dëshirat e presidentëve amerikanë dhe dëmton atë që ata i shohin si interesa të SHBA-së.
Kjo nuk është hera e parë që Benjamin Netanyahu ka zemëruar burrat në Shtëpinë e Bardhë.
Ai e ka bërë këtë rregullisht që kur u bë për herë të parë kryeministër i Izraelit në vitin 1996.
Por sfida e tij ndaj SHBA-së nuk ka qenë kurrë kaq e zgjatur apo e hidhur, dhe asnjë krizë në aleancën e gjatë SHBA-Izrael nuk ka qenë aq serioze sa ajo që u zhvillua në pothuajse gjashtë muajt e luftës së Gazës. /vizionplus.tv
