Rrëfime dhe ndjesi të ndryshme vijnë nga Turqia një ditë pas një tjetër tërmeti të fortë që lëkundi vendin. Në lagjen e vendosur në kufi me Sirinë, vetëm 10 nga 200 banesat e zonës i mbijetuan tërmeteve të njëpasnjëshme. Banorët besojnë se ekzistenca e tyre është shenjë e një mrekullie dhe shprehen se prisnin vdekjen.
“Ne prisnim vdekjen. Është një mrekulli që jetojmë”, shprehet një banor i fshatit.
Selahattin Karakoç në një moshë të thyer tha se kjo është një fatkeqësi e tmerrshme për fshatin ku u lind dhe u rrit. Ai rrëfen situatën e pazakontë me të cilën u përballën.
“Ishte një zhurmë e çuditshme. Nuk kishte energji elektrike, nuk kishte ujë, kishim një treg jete. Do të duheshin 10 -15 vjet që qytetarët të shërohen. Të moshuarit thoshin se kishte një gabim. Ata thanë se do të ndodhte. Por ne nuk e dinim me siguri.”
Një tjetër banor tregon përjetimin e tij gjatë lëkundjeve. Ai shprehet se çatia po i binte mbi kokë dhe sapo lëkundjet ndaluan përqafoi gruan e tij.
“Ka pasur një dridhje teksa isha shtrirë, u lëkund për më shumë se 1 minutë. Na erdhi çatia mbi kokë, nuk merrnim dot frymë. Ndaluan lëkundjet. Sapo shkova te gruaja ime, i thashë lamtumirë, u përshëndetëm, pritëm.”
Shumë nga banorët e kësaj zone kanë humbur të afërmit e tyre. Viktimat nuk janë e vetmja pasojë e kësaj fatkeqësie, pasi në fshat një numër i madh bagëtish. Të mbijetuarit shprehen se përmes blegtorisë siguronin jetën.
